Hallo allemaal,

Hier mijn reisdagboek van de dagen 35 t/m 38 waarin we naar Bangladesh zijn geweest!

Dag 35 (26-11):

Vandaag weer om 04.45 uur opgestaan. Om 06.00 uur zou de bus vertrekken en Saar en ik hadden met Ben afgesproken om 05.30 uur bij de bus. We zouden op tijd aangekomen zijn, als de stomme man van de receptie zijn bed (of beter gezegd, zijn slaapzak uitgerold op de bank in de lobby) snel uit was gekomen, maar hij had geen zin om op te staan, hoe de bewaker ook zijn best deed. Pas toen we dreigden gewoon weg te gaan stond hij op want hij zou een probleem krijgen als we onze handtekening niet onder het uitcheck- formulier zouden zetten. Hierdoor waren we uiteindelijk om 05.40 uur bij de bus, dus gelukkig alsnog ruim op tijd.

De bus vertrok goed op tijd. Ik zat bij het raam en heb uitgebreid van uitzicht genoten. Wat er vooral te zien is op de weg: Veel grote vrachtwagens met achterop een bordje 'HORN PLEASE' of 'BLOW HORN', spelende kinderen, stomme koeien die op hun dooie gemak de weg oversteken, toeterende auto's, bussen en vrachtwagens, zelfmoordpogingen van de buschauffeurs om andere bussen in te halen, zelfmoordpogingen van andere weggebruikers om wie- dan- ook- in de halen, gaten in het asfalt (in Bangladesh overigens gewoon gaten in de zandweg), bruggen over water (vooral in Bangladesh) vol met prachtige lotussen(!), heel veel straatverkopers en kraampjes langs de weg.

Aangekomen bij de grens bestond de procudure uit twee onderdelen; India uit en Bangladesh in. Dit klinkt eenvoudig, maar dat is het niet! Er moet namelijk onder andere van bus gewisseld worden! Verder was de procedure als volgt: Een 'drager' van de Indiase kant (met een rood shirt) neemt mijn backpack mee. Eerst in een ontvangsthal best lang moeten wachten. Daarna moest ik naar binnen om een exit- formulier te laten invullen door een man die er achteraf geld voor wil (niet gegeven, vuile hufter! Ik kan écht zelf wel schrijven!). Hierna naar de douane- man die alles nakijkt en zijn departure- stempel in mijn paspoort zet. Hierna naar de poort. Hier kijkt een douane- man alles nog een keer na, waarna ik samen met mijn bagagedrager door de poort ga. Dan ongeveer vijf meter niemandsland waar de bagagedragers de bagage van elkaar overnemen (de Bengaalse bagagedragers zijn te herkennen aan een groen/ rood shirt). De Indiase bagagedrager krijgt een paar roepies (20 maar dat vonden ze te weinig omdat we toeristen zijn. Ja DAAG, meer ga ik écht niet geven!).

Met de nieuwe Bengaalse drager de Bengaalse poort door, waar de douane- man een eerste blik werpt op het paspoort. Hierna door naar het immigratiegebouw waar ik de schok van mijn leven kreeg. De beste man haalde mijn paspoort door de lezer en pats- boem, al mijn gegevens verschenen op zijn scherm.. Weg privacy door die stomme chip in mijn paspoort.. Maar goed, hierna kreeg ik weg mijn arrival- stempel en mocht ik verder. Hierna moest ik een metaaldetector door en werd er nog een keer in mijn paspoort gekeken. Hierna nog een keer aan weer iemand anders en was het mogelijk dat degene wilde dat je je tassen openmaakte. Gelukkig hoefte Sarah en ik dat niet te doen en mochten we door.

Hierna werden we weer naar een wachtruimte gebracht waar we de Bengaalse dragers maar Roepies hebben gegeven aangezien we nog geen Taka's hebben. Ook zij vonden het niet genoeg *zucht* vermoeiend! Na een tijdje werden wij en onze bagage (apart) naar de nieuwe bus gebracht, konden we naar binnen en konden we verder rijden naar Dhaka. Het hele gebeuren heeft uiteindelijk wel 2,5 uur geduurd!)

Tijdens de grensovergang is er wel iets ergs gebeurd. In het paspoort van Ben stond de verkeerde grensovergang. En de 'rules' zijn heeeel erg belangrijk in landen als India en Bangladesh en hij mocht de grens dan ook niet over. Hij moest terug naar Calcuta om bij de ambassade de fout te laten herstellen.... Dit zag hij niet zitten (logisch) en hij voelde zich erg ellendig. Uiteindelijk bleek het 70 km te zijn naar de andere grensovergang (trein- grensovergang) en daar is hij dan ook uiteindelijk met de tuktuk naar toe gegaan. Hoe het is afgelopen weten we (nog) niet.

Bangladesh zelf is verder wel écht heel mooi om te zien! Nog groener als India en heel veel palmbomen, water en rijstvelden! Echt heel mooi! We moesten nog met een boot een grote rivier over maar gelukkig was het windstil en konden we gewoon in de bus blijven dus dit was geen probleem (i.v.m. mijn zeeziekte).

Uiteindelijk zijn we rond 20.00 uur aangekomen in Dhaka. Hier stuitte we op het probleem dat we geen (betaalbaar) hotel konden vinden met een vrije kamer! Uiteindelijk hebben twee jonge, Bengaalse jongens ons hiermee geholpen en zijn we na twee uur zoeken, lopen en een fietsriksja nemen (die zij hebben betaald omdat wij geen Taka's hadden en die ook niet konden pinnen i.v.m. het weekend.. In het weekend (is hier vrijdag en zaterdag) kunnen buitenlanders hier niet pinnen) zijn we aangekomen bij hotel Pacific. De kamer was niet goedkoop (omgerekend 15 euro) maar we hadden weinig andere keus. Hierna zijn we gaan douchen en slapen want we waren erg moe van het vroege opstaan en de busreis.

Dag 36 (27-11):

Vandaag wakker gemaakt door de wekken om 09.00 uur. We waren nog wel moe, maar vandaag wilden we de Sunderbanstour boeken in het hotel. We hebben ons aangekleed, ontbijt gehad en gingen hierna naar de receptie voor het boeken van de toer. In het kort: Manager zou er pas zijn om 14.00 uur. Uiteindelijk konden we pas om 15.00 uur de tour boeken. We zouden het i.v.m. tijd alleen redden als we zowel heen- als terugreis de nachtbus zouden nemen. De 29ste stond namelijk de terugreis naar Calcuta gepland i.v.m. vliegreis op 1 december naar Thiruvananthapuram. We besloten dit te doen, MAAR omdat we niet voor 13.00 uur uitgechecked waren, moesten we wel ook de volgende nacht betalen.. En dit terwijl de manager te laat was! Ik ben erg, erg boos geworden maar hij bleef bij zijn standpunt dat dit de 'rule' was.. Sarah en ik hebben nog bij het busbedrijf gechecked of we misschien vanavond nog terug konden gaan naar India, zodat we daar de Sunderbanstoer konden doen, puur uit principe, maar dit was helaas niet mogelijk. Uiteindelijk dus toch maar geld gepind en de tour in het hotel geboekt, maar wel met veel boosheid. De manager is ons hierop wel een beetje tegemoet gekomen door onze backpacks gratis te 'bewaken' als wij weg waren en ons bij terugkomst gratis te laten douchen in één van de kamers.

De bus zou om 21.00 uur vertrekken dus we wilden in de avond nog iets eten. Heel vaag, maar alle restaurantjes in de buurt waren gesloten terwijl er wel mensen binnen aan het eten waren.. Hmmz.. Toen maar aan de overkant bij 'House of food' gegeten. Heel vaag, klein tentje met maar twee hapjes: broodjes kiphamburger en broodjes kippenbout ;-) Uiteindelijk maar een broodje kippenbout gegeten met een blikje Virgin- cola voor omgerekend één hele euro :-D Hierna met de fietsriskja naar de bus en we zijn op tijd vertrokken naar een plaats in de buurt van Monga, het startpunt van de Sunderbanstour.

Wat tijdens de (weer zelfmoord)reis opviel, was dat er op een bepaald moment een bord langs de weg stond met 'zig zag road' erop. Sarah sliep toen al. Net toen ik me af wilde vragen wat dat bord zou betekenen is de bus twee keer bijna op zijn kant gevallen! 'Zig zag road' wil zeggen een weg met aan de ene kant een grote hobbel en aan de andere kant een diepe kuil! Deze ervaring heeft mij zeker vijf jaar van mijn leven gekost!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :-l

Dag 37 (28-11):

Vandaag rond 06.30 uur aangekomen in buurt van Monga. Hier stond onze gids (een jonge jongen van 24 jaar) al op ons te wachten. Hier hebben we tot 07.00 moeten wachten op onze taxi en tot het (bus)kantoor open ging om de terugreis naar Calcuta te boeken. De stoelen uitzoeken en het betalen ging gelukkig voorspoedig. Tegelijkertijd kwam de taxi aan, dus goede timing :-) Hierna zijn we met de taxi naar een hotel gegaan, want daar zouden we de lunch ophalen en hierna zouden we doorrijden naar Monga zelf voor de boottocht. De lunch zou bestaan uit rundvlees i.p.v. kip. Daar hadden we om gevraagd omdat koeien hier gelukkig niet heilig zijn (maar wel lekker!).

Na totaal ongeveer 1,5 uur kwamen we aan bij de boot. Met de boot gingen we een klein stukje het Mangrovebos in (ik heb rivierdolfijnen gezien!) waarna we uitstapten en een wandeling van een paar uur hebben gemaakt. Het was net eb en er waren heeeeeeel veel kleine krabbetjes te zien die in en uit hun holletjes gingen! Verder een aantal apen gezien en ik heb twee (zee) slangen gespot! Volgens de gids uniek, want die zie je meestal niet. Verder heeft hij ons 'tigerhouses' laten zien. Kleine, open plekjes midden in het zeer dichte bos waar tijgers op hun gemak hun vers gevangen prooi eten. De tijgers zelf hebben we helaas niet gezien..

Behalve de wandeling door de jungle hebben we nog een kooi gezien met drie apen (de apen die touristen hebben aangevallen worden hier drie maanden in opgesloten en dan weer vrijgelaten) erin en een 'broedplaats' voor krokodillen. Hun aantallen lopen namelijk drastisch terug en door dit fokprogramma hopen ze hun aantal weer op een stabiel punt te krijgen. De krokodillen worden hier (volgens de gids) opgefokt tot ze 20- 30 jaar zijn en hierna uitgezet.

Hierna zijn we nog een wachterstoren beklommen waarvan we een mooi uitzicht hadden. De trap was echter nogal ongelijkmatig en ik maakte op de terugweg een misstap één tree voor het tussenstukje. Hierdoor kwam ik met mijn rechterbeen tussen de treden terecht. Veel pijn deed het niet, dus ik ben er gewoon mee doorgelopen.

Hierna gingen weer weer terug richting de boot, aten we onze lunch (helaas toch kip i.p.v. rundvlees en uiteraard weer pittig..) en zijn we met de boot terug gegaan naar een plek in de buurt van waar we opstapten. Eigenlijk was ik erg teleurgesteld. Ik had grote mangrovebomen verwacht met gigantische wortels en onbegaanbaar terein waar me met een piepklein bootje maar net doorheen konden.. Maar dat bleek dieper het Mangrovebos in te zijn en dat bieden ze niet aan in een ééndaagsprogramma :-( Dat was wel jammer maar ZEKER iets voor een volgende keer!

Ten slotte zijn we nog een klein dorpje in gegaan waar een vrouw ons zag als gasten uit de hemel(?) en ons een speciale groene kokosnoot wilde laten drinken/ het vruchtvlees laten eten. Weigeren is niet de bedoeling, dus gedaan onder toeziend ook van het hele dorp :-P Verder nog een geit en een kuikentje aangeboden gekregen. Al met al een maffe, maar zeker leuke ervaring! Hierna terug naar de taxi.

Na een uur in de taxi waren we weer bij de busopstapplaats. Hier schrok ik, omdat ik de auto bijna niet uitkwam van de pijn in mijn been! Ik had er tijdens het lopen geen last van gehad maar nu, na een uur stilzitten in de auto was mijn been onder mijn knie dik. Ik heb mijn been verder goed gekeken en er waren twee plekken waar het vel vanaf was (net een kapotte blaar) en een aantal blauwe plekken rondom die plekken.. Deze hadden we op de boot al wel ontsmet. Maar ik had nu zo'n pijn dat zitten niet meer ging. Onze gids heeft een pharmacy gezocht, maar die waren pas open vanaf 17.00 uur (het was nu 16.00 uur). Mijn verlosser in nood (ik kon haar voeten wel kussen maar toch niet gedaan) was een vrouw naast mij die pillen bij zich had (500 mg paracetamol met 65 mg codeine) tegen mentruatiepijn, maar ook heel geschikt hiervoor! Na een kwartiertje zakte de pijn gelukkig en kon ik best een uur wachten.

Na een uur naar een pharmacy gegaan (nou ja, stalletje langs de kans van de weg..) en daar kreeg ik zonder doktersrecept of wat, gewoon dyclofinac in mijn handen geduwd met het advies om het na de maaltijd in de nemen en absoluut niet meer dan twee per dag! Oké dan.. Welkom in Bangladesh..

Hierna, na nog eens 5,5 uur wachten (22.40 uur) vertrok de bus richting Dhaka. Eén ding heb ik wel ontwikkeld in India en Bangladesh; geduld! Waar ik in Nederland 10 minuten wachten op de bus al verschrikkelijk vond, vind ik nu vijf uur wachten wel meevallen..!

Dag 38 (29-11):

Vandaag rond 09.00 uur (slechts twee uur vertraging en maar 5 bijna- frontale botsingen)) aangekomen in het hotel en de heeeele dag in- en rond het hotel doorgebracht. Godzijdank is er WiFi en bestaan er boeken :-) Meer hebben we ook echt niet gedaan. Ik ben nog even naar buiten geweest om wat tussendoortjes voor in de bus te halen, maar werd al snel weer nagewezen en nageschreeuwd dus heb dit 'uitstapje' zo kort mogelijk gehouden.. Eindelijk heb ik Roe ook weer even kunnen 'spreken' via whatsapp. Vond het toch wel erg fijn om weer even 'live' contact te hebben!

In de avond weer bij 'house of food' gegeten (dit keer een broodje vegatarisch 'iets' maar was wel lekker!). Was nog goedkoper als de vorige keer, slechts 85 Taka (85 eurocent dus) voor het broodje en een blikje cola! Voor het gemak toch maar 100 Taka gegeven. Toch vreemd dat de andere restaurants weer gesloten waren, terwijl er wel mensen binnen aan het eten waren.. Blijft merkwaardig..

Na het eten nog even met Roe 'gewhatsappt' en kreeg ik een e-mail van Ons Tweede Huis! Ik had hier in Mongolië op de vacature 'begeleider+' gereageerd maar kreeg als reactie dat ze de sollicitatieprocedure niet tot na mijn vakantie op konden schorten en ze hadden op korte termijn al gesprekken gepland. Maar, nu kreeg in een e-mail dat ze mij graag voor een oriëntatiegesprek willen uitnodigen! *Voel me blij* :-) YES! Nu maar hopen op een goede afloop!

Hierna met de fietsriksja naar het busbedrijf voor een derde nacht slapen in de bus (wel goedkoop, maar niet echt bevordelijk voor het algemeen welbevinden. Lees: veel rugpijn en niet echt een uitgerust gevoel hebben). De bus zou om 22.00 uur vertrekken maar vertrok een kwartier vroeger! Gelukkig waren we voor de zekerheid een uur te vroeg vertrokken.

In de bus muziek geluisterd (beter dat het gesnurk van andere mensen) en op naar de grens. Ik was wel zo moe van de afgelopen twee nachten dat ik de pont- overtocht niet eens heb gemerkt! Ook kregen we weer een ontbijt-doos (dit keer met twee boterhammen, een vaag deegding- met- vulling, een ei (met een betonnen schild?! Was niet kapot te krijgen!) en een vies, waterig, zoet spul dat we op de heenweg ook hadden gehad. Dit heb ik maar aan een zwerfster gegeven).

Dag 39 (30-11):

Vandaag om 06.00 uur bij de Bengaalse grens aangekomen. Hier was het een drukte van belang en iedereen gaf geld en wij snapten er niet van.. Uiteindelijk heeft een jonge jongen uit Bangladesh die in India een studie doet ons op sleeptouw genomen. Het bleek dat we 'zomaar ineens' een (onvrijwillige) donatie moesten doen van tenminste 300 Taka. Laat ik nu net alleen 35 Taka hebben voor de bagagedrager. Sarah dacht dat ze het ook niet had maar kwam hier te laat achter.

Uieindelijk tot 07.30 uur moeten wachten tot het geldwisselkantoor open was om roepies voor taka's te wissellen.. Hierna konden we eindelijk onze stempels halen bij de douane. Net als op de heenweg rij na rij en papierwerk na papierwerk. Toen we uiteindelijk om 08.00 uur de Bengaalse grens over waren moesten we weer een immigratieformulier voor India invullen. Hierna kwam het moment van de waarheid.. Konden we nu wel of niet India inkomen met onze dubbel entry.. Nou, er was zelfs niets over gezegd! Het was stempel erop en wegwezen :-) Alle zorgen waren dus gelukkig ongegrond!

Hierna de bus is en toen we vertrokken was het inmiddels 09.00 uur (Bangladesh tijd. 08.30 uur Indiase tijd). We hebben er dus 3 uur over gedaan!

De busreis naar Calcuta ging wel goed. Uiteraard weer bijna 8 frontale botsingen, maar je raakt eraan gewend op één of andere manier.. Om 14.00 uur waren we in Calcuta en vanaf daar was hotel Aafreen slechts vijf minuten lopen. Daarvoor nog even geld uit de muur gehaald. Wisselkoers is top op het moment! De eerste dag betaalde ik voor 10.000 Roepies, 149 euro, nu slecht 143 euro. Dat is toch 2 dagen eten hier ;-) Na het inchecken in het hotel gelijk taxi regeld voor vannacht (02.30 uur, pff, weer geen fijne, lange nacht slapen..), want we vliegen om 05.55 uur naar Thiruvananthapuram (wat ik nu eindelijk vloeiend kan uitspreken :-P) waar we rond 10.00 uur aankomen. De volgende dag gaan we gelijk naar Kerala, want Thiruvananthapuram is duur en saai. Kerala is 'the answer' op Goa. Net zulke mooie witte bounty stranden, maar dan (veel) goedkoper! Yoyo, het Chinese meisje dat ik bij de Taj Mahal heb ontmoet is als het goed is ook daar, dus leuk om haar weer tegen te ontmoeten! Vanaf daar gaan we ook een tocht boeken door het mooie natuurpark vlak in de buurt.

Vandaag ook weer mijn been bekeken en het ziet er aardig toegetakeld uit.. Nog steeds twee plekken zonder vel en daaromheen een aantal blauwe plekken, maar ik heb nu ook aan de zijkant een blauwe plek zo groot dat hij 2/3de van mijn onderbeen bedekt.. Ik hoop dat het over twee dagen weg is (not..) anders krijg ik vast rare blikken op het strand..

Mijn volgende blog komt waarschijnlijk vanuit Kerala of anders vanuit Mumbai! Ik zou het leuk vinden om weer iets van jullie te horen!

Groetjes,

Lara